20 Μαρτίου: Διεθνής Ημέρα της Γαλλοφωνίας

20 Μαρτίου: Διεθνής Ημέρα Γαλλοφωνίας
Η Ελλάδα μέλος της Γαλλοφωνίας από το 2004
Με τη συμμετοχή μας στη Γαλλοφωνία στηρίζουμε την πολυγλωσσία και μέσω αυτής την ελληνική γλώσσα

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Νouvelle plateforme VIDEOTHEQUE de l’École française d’Athènes

Madame, Monsieur, Chers collègues,


Nous avons le plaisir de vous annoncer le lancement de la nouvelle plateforme VIDEOTHEQUE de l’École française d’Athènes. Cet outil en ligne vous permettra d’accéder librement aux enregistrements de nos manifestations scientifiques. Votre navigation sera facilitée grâce à plusieurs niveaux de recherche : date, catégorie ou mot-clef.


Vous pouvez accéder à la plateforme via l’adresse mentionnée
ci-dessous :


ou en cliquant directement ici


Espérant que cet outil répondra à vos attentes, nous vous prions de recevoir, Madame, Monsieur,
Chers Collègues, nos salutations les meilleures.

***



Κυρίες, Κύριοι, Αγαπητοί Συνάδελφοι,

Έχουμε την χαρά να σας παρουσιάσουμε τη VIDEOTHEQUE, τη νέα διαδικτυακή πλατφόρμα της Γαλλικής Σχολής Αθηνών. Το εργαλείο αυτό θα σας επιτρέψει την ελεύθερη πρόσβαση στις ηχογραφήσεις και βιντεοσκοπήσεις των επιστημονικών μας εκδηλώσεων.  Η πλοήγησή σας διευκολύνεται από διάφορα επίπεδα αναζήτησης : ημερομηνία, κατηγορία ή λέξη-κλειδί.


Θα βρείτε την πλατφόρμα στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση

η κάνοντας κλικ εδώ


Ελπίζουμε το εργαλείο αυτό να ανταποκριθεί στις προσδοκίες σας.
Με εκτίμηση.





Nolwenn GREMILLET
Communication
École française d’Athènes
Didotou 6
GR – Athens 106 80
Email : nolwenn.gremillet@efa.gr

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Το Δημοκρίτειο αριστεύει στη γαλλοφωνία. Δημιουργώντας και ανακαλύπτοντας σε άλλη γλώσσα


Μεράκι, συνεχής πνευματική εγρήγορση, πανελλήνιες πρωτιές αλλά και πολλά σχέδια για το μέλλον. Η ομάδα γαλλοφωνίας της Νομικής Σχολής του ΔΠΘ, με επικεφαλής τον διδάσκοντα Στέφανο Γραβάνη, δραστηριοποιείται, προβληματίζεται, δημιουργεί και ανακαλύπτει σε ξένη γλώσσα.

Απόρροια της δραστηριοποίησης αυτής οι πολύ ωραίες δουλειές κάποιων φοιτητριών και φοιτητών με τις οποίες το Δημοκρίτειο συμμετέχει τα τελευταία χρόνια στον πανελλήνιο διαγωνισμό γαλλοφωνίας, που λαμβάνει χώρα κάθε Μάρτιο.

Για τις δουλειές αυτές, για την έννοια της γαλλοφωνίας εν γένει, αλλά και για τα μελλοντικά τους σχέδια μίλησαν στον Παρατηρητή της Θράκης, ο Στέφανος Γραβάνης, αλλά και τα μέλη της δυναμικής αυτής ομάδας Έλενα Μπαμπασιώτη και Κώστας Αποστολίδης.

ΠτΘ: Τι ακριβώς εννοούμε με τον όρο «γαλλοφωνία»;
Σ.Γ.:
Όταν αναφερόμαστε στη γαλλοφωνία εννοούμε την πνευματική γαλλοφωνία και τη γαλλοφωνία ως πολιτικό θεσμό. Η γαλλοφωνία ως έννοια πνευματική είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, το σύνολο των χωρών και των κατοίκων τους, που έχουνε δεσμούς με τη Γαλλία, γλωσσικούς, πολιτισμικούς, πολιτικούς, κ.λπ. Ο βασικός όμως φορέας και το κοινό σημείο αναφοράς είναι η γλώσσα. Διότι στη γαλλοφωνία ανήκουν χώρες που είτε είχανε τα γαλλικά ως πρώτη γλώσσα, είτε ως γλώσσα της διοίκησης, είτε ως δεύτερη γλώσσα. Κυρίως οι αφρικανικές και οι αραβικές χώρες που ήταν αποικίες ή είχαν μια σχέση εξάρτησης. Οπότε από τα μέσα του ’60 άρχισε να καλλιεργείται η ιδέα μιας ένωσης, ένα είδος συνεργασίας η οποία θα έχει ως στόχο τη σύναψη δεσμών, πολιτικών, κοινωνικών, πολιτισμικών, εμπορικών κ.λπ. μεταξύ όλων αυτών των χωρών που θα έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς τη γαλλική γλώσσα.

ΠτΘ: Χώρες όπως η Αλγερία για παράδειγμα, που υπήρξε για δεκαετίες υπό γαλλική κατοχή, ήταν σύμφωνες στην υλοποίηση αυτής της ιδέας ή την είδαν εχθρικά;
Σ.Γ.:
Βεβαίως ήταν σύμφωνες. Οι περισσότερες χώρες που εντάσσονται στον οργανισμό της γαλλοφωνίας είναι οι πρώην αποικίες. Δεν είναι σαν το common wealth, την ένωση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η γαλλοφωνία ως έννοια αναφέρεται στην προαγωγή των διαπολιτισμικών συναλλαγών κυρίως και έπειτα των πολιτικών και οικονομικών μεταξύ των χωρών που ανήκουν σε αυτό τον οργανισμό και φυσικά με κοινό τόπο συνεννόησης τη γαλλική γλώσσα. Σκεφτείτε ότι από το 2005 και η Ελλάδα ανήκει στη γαλλοφωνία χωρίς τα γαλλικά να είναι η πρώτη ούτε η γλώσσα της διοίκησης. Τα γαλλικά τα μάθαιναν οι Έλληνες ανέκαθεν και πολύ περισσότερο στο παρελθόν και, μάλιστα, από το 19ο αιώνα μέχρι και τη δεκαετία του ’50 ήταν η πρώτη ξένη γλώσσα. Ωστόσο παρέμενε ξένη γλώσσα.
Η ένωση αυτή δεν φιλοδοξεί να γίνει ένας οργανισμός όπου θα κυριαρχεί η μητροπολιτική Γαλλία με δεύτερους τους Καναδούς που θεωρούνται ισχυροί. Ίσα ίσα είναι ένας οργανισμός που έχει ως στόχο την προώθηση μιας πολιτικής προσέγγισης των λαών, κυρίως διαμέσου του πολιτισμού, του πνεύματος αλλά φυσικά και των σπουδών, της εκπαίδευσης και, σε δεύτερο επίπεδο, του εμπορίου, και της οικονομίας,

ΠτΘ: Και πως υλοποιείται αυτή η ιδέα;
Σ.Γ.:
Υπάρχει ο οργανισμός γαλλοφωνίας με έδρα τη Γαλλία και τα κατά τόπους γραφεία της Κεντροανατολικής Ευρώπης, της Αφρικής, της Αμερικής κ.λπ. Υλοποιούνται δράσεις σε όλους τους τομείς: παιδεία, υγεία, κοινωνία. Για παράδειγμα δίνονται πολλές υποτροφίες σε φοιτητές για να σπουδάσουν όχι μόνο στη Γαλλία αλλά σε γαλλόφωνες χώρες γενικά. Επίσης, δράσεις όσον αφορά στην αντιμετώπιση προβλημάτων της καθημερινής ζωής, όπως κατασκευή κτιρίων ή υδρευτικών και αρδευτικών συστημάτων στις χώρες της Αφρικής κ.λπ.

ΠτΘ: Η γαλλοφωνία στην Ελλάδα «τρέχει» πιο πολύ από τα γαλλικά ινστιτούτα;
Σ.Γ.:
Ένας φορέας είναι τα ινστιτούτα Αθηνών και Θεσσαλονίκης μαζί με τη γαλλική πρεσβεία στην Αθήνα και το γαλλικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη. Κυρίως όμως εμπλέκονται τα γραφεία της γαλλοφωνίας. Εγγύτερα σε εμάς, όπως καταλαβαίνετε, είναι το Γαλλικό Προξενείο και το Γαλλικό Ινστιτούτου, μάλιστα ο πρόξενος είναι και διευθυντής του Ινστιτούτου.

ΠτΘ: Εσείς, ως Δημοκρίτειο, πως συμμετέχετε στη γαλλοφωνία;
Σ.Γ.:
Κάθε χρόνο στις 20 Μαρτίου είναι η ημέρα της γαλλοφωνίας και υπάρχει συντονισμός με διάφορες δράσεις σε όλα τα μέρη της Ευρώπης και του κόσμου. Στην Ελλάδα υπάρχει ο διαγωνισμός της γαλλοφωνίας, που περιλαμβάνει όλους τους νέους από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, τα δημοτικά μέχρι τα πανεπιστήμια και τις επαγγελματικές σχολές. Ως Δημοκρίτειο και Νομική Σχολή συμμετείχαμε δύο χρονιές, πέρσι και φέτος.
Τι γίνεται λοιπόν σε αυτό το διαγωνισμό; Υπάρχει μία θεματική αυτό που λέγαμε για τις διαπολιτισμικές ανταλλαγές , πέρσι ήταν η νοσταλγία, με μια ευρεία έννοια. Προερχόμενη από τα ελληνικά, νόστος και άλγος, αναφερόταν για παράδειγμα στον Οδυσσέα και τη νοσταλγία στην Οδύσσεια. Οι παραγωγές ήταν ελεύθερες, ο καθένας μπορούσε να κάνει ό,τι παραγωγή ήθελε, καλλιτεχνική ή συγγραφική. Μπορούσες να σχεδιάσεις, να παράγεις κόμικς, να παράγεις κάτι σε γραπτό λόγο, ένα πεζογράφημα, ποίηση, κάτι οπτικοακουστικό, multimedia, άλλοι έκαναν ταινία μικρού μήκους, άλλοι θεατρική παράσταση. Με κοινό σημείο τα γαλλικά και τις δέκα λέξεις-κλειδιά της γαλλοφωνίας, που καθορίζονται από μία διεθνή επιτροπή. Φέτος ήταν η αφήγηση, να αφηγηθείς με όποιον τρόπο ήθελες, είτε γραπτά είτε μέσω εικόνας.
Να πούμε ότι πέρσι κερδίσαμε το πρώτο βραβείο με τη φοιτήτρια της Νομικής Μαρίνα Πετκανά, η οποία έγραψε ποίημα για τη νοσταλγία εμπλέκοντας στίχους του Σεφέρη και της Πολυδούρη με δικούς της στίχους. Κέρδισε έτσι το πρώτο βραβείο και ένα ταξίδι 15 ημερών στη Γαλλία, με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Φέτος, κερδίσαμε με την Ιωάννα Λύτρα, που είναι στο πρώτο έτος, η οποία βασίστηκε στο μύθο της γοργόνας και του Μεγάλου Αλεξάνδρου και έγραψε ένα πολύ ωραίο ερωτικό ποίημα.

ΠτΘ: Μιλάμε για την πρώτη και τη δεύτερη θέση μεταξύ πόσων συμμετοχών;
Σ.Γ.:
Απ’ όλη την Ελλάδα εκατοντάδες συμμετοχές. Αν και εμείς διαγωνιστήκαμε στη Θεσσαλονίκη, η επιτροπή που αποφασίζει για όλη την Ελλάδα είναι στην Αθήνα, στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Για τη Βόρεια Ελλάδα, η τελετή γίνεται στην αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτου κάθε χρόνο στις 30 Μαρτίου και είναι ανοιχτή στο κοινό.
Ο Κώστας, από την πλευρά του έκανε πάρα πολύ καλή δουλειά και φέτος και πέρσι. Πέρσι έκανε «Τα χαϊκού του έρωτα και της κρίσης», δηλαδή άλλη μια διαπολιτισμική προσέγγιση: τα τρίστιχα ιαπωνικά ποιήματα προσαρμοσμένα στην ελληνική πραγματικότητα, μέσω της γαλλοφωνίας. Αυτή είναι και η αξία της γαλλοφωνίας, να γνωρίζεις και να έρχεσαι σε επαφή με άλλους πολιτισμούς και κοινωνικοπολιτισμικά ιδεώδη χωρίς να απωλέσεις την ταυτότητά σου. Άλλο ένα παράδειγμα ήταν η γραπτή παραγωγή του συγκεκριμένου φοιτητή, που έγραψε και φέτος ένα πάρα πολύ ωραίο δοκίμιο με τίτλο «Ο μύθος του Σίσυφου και η προσωπική αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης». Πως πρέπει ως άνθρωποι σε προσωπικό επίπεδο να δούμε την κρίση.
Και η Έλενα έκανε μια πολύ καλή δουλειά που μου άρεσε πολύ γιατί ήταν αρκετά «σκληρή», με την έννοια ότι ήταν μια «μαύρη» αφήγηση. Αυτό που λέμε «histoire noire», είδος στο οποίο οι Γάλλοι έχουν μακρά παράδοση. Προσάρμοσε τη ροή της αφήγησής της στα στενά της Θεσσαλονίκης. Ήταν δύσκολο γιατί σε αυτό το είδος δεν μας ενδιαφέρει τι θα πει ο αφηγητής, αλλά τι κρύβεται πίσω από το μυαλό του και έτσι είναι πιο αγωνιώδης η αφήγηση. Όλο αυτό προήλθε από το ψυχολογικό μυθιστόρημα, από το ρεύμα των συγγραφέων των δεκαετιών ’50 και ’60 αλλά και από τον James Joyce.
Άρα βλέπουμε πως, μέσω της γραφής στα γαλλικά, μπορούμε να προβάλλουμε μια διαπολιτισμική κουλτούρα και πνευματική δημιουργία. Όλοι έχουμε φοβερές ιδέες, το θέμα είναι πως τη δική σου ιδέα θα την αφηγηθείς με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ελκυστικός. Ας μην ξεχνάμε ότι όλη η δουλειά γίνεται στα γαλλικά. Γι’ αυτό και δουλέψαμε κάνοντας διδασκαλία με τον καθένα ξεχωριστά, ανάλογα με το θέμα που είχε αναλάβει.

ΠτΘ: Είστε λοιπόν μια ομάδα, η οποία δραστηριοποιείται εδώ και πόσο καιρό;
Σ.Γ.:
Ξεκινήσαμε από το μάθημα των γαλλικών που διδάσκεται στο πλαίσιο του προγράμματος σπουδών της Νομικής, όπου και πρότεινα να συμμετάσχουμε στον διαγωνισμό, όπως και έγινε: πέρσι και φέτος είχαμε από τρεις συμμετοχές στο διαγωνισμό. Όλα αυτά υπήρξαν η αφορμή να δημιουργηθεί μια ομάδα γαλλοφωνίας στη Νομική του ΔΠΘ. Όλοι ήταν φοιτητές νομικής, αυτό όμως σημαίνει ότι ο φοιτητής οποιουδήποτε τμήματος δεν μπορεί να συμμετάσχει στην ομάδα.
Πραγματικά αξίζει γιατί μέσα από αυτό μαθαίνεις πως ή γλώσσα δεν είναι ένα «ξερό» πράγμα, δεν είναι οι γραμματικοί τύποι, το πιο εντυπωσιακό στη γλώσσα είναι πως θα μάθεις να τη χειρίζεσαι και πως θα μάθεις να επικοινωνείς και να την αξιοποιείς. Αλλιώς θα ήταν όχι μόνο βαρετό αλλά και πολλές φορές ανούσιο. Για παράδειγμα η δουλειά του Κώστα ήταν μια καλή ευκαιρία για να δούμε πώς να συγγράψεις ένα δοκίμιο στα γαλλικά, πως είναι δυνατόν να μιλήσεις και να έρθεις σε επαφή με τον Καμύ που είναι ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα. Η Έλενα εξασκήθηκε στη μετάφραση και το πώς είναι να γράφεις σε άλλη γλώσσα.
Ο σκοπός είναι να συλλογιζόμαστε μέσα από όλα αυτά και να δούμε κάποια πράγματα. Πέραν τούτου είναι και πρόκληση να γράφεις σε άλλη γλώσσα, βάζεις στην άκρη το φόβο και το δισταγμό που έχεις για το αν θα τα καταφέρεις, τη δεύτερη φορά δε θα το σκεφτείς πολύ, θα πάρεις ένα στυλό και ένα χαρτί και θα ξεκινήσεις να γράφεις. Ίσως είναι και μια ευκαιρία να διαβάζεις και να έρχεσαι σε επαφή με άλλες πραγματικότητες. Για όλα αυτά λοιπόν σκέφτηκα να κάνω μια ομάδα γαλλοφωνίας, δηλαδή να υλοποιήσουμε διάφορες δράσεις που να έχουν σχέση με το γαλλικό πολιτισμό σε πρώτη φάση.

ΠτΘ: Έχετε κάποια σχέδια για τη συνέχεια;
Σ.Γ.:
Βεβαίως, θέλουμε να κάνουμε στην Κομοτηνή ένα μίνι φεστιβάλ γαλλικού κινηματογράφου. Πιστεύω ότι μέσα από τη γλώσσα και τον πολιτισμό μπορείς να δεις και άλλα πράγματα και επίσης ότι το έχει ανάγκη η φοιτητική κοινότητα αλλά και η πόλη. Μέσα από τακτικές συναντήσεις και συζητήσεις των μελών μας θα αποφασίσουμε ποιο ακριβώς θα είναι το περιεχόμενο όπως και η μορφή του φεστιβάλ.

ΠτΘ: Όλη η προσπάθεια γίνεται με δικά σας έξοδα ή λαμβάνετε οικονομική βοήθεια από κάπου;
Σ.Γ.:
Προς το παρόν τα έξοδα είναι δικά μας, εγώ ως υπεύθυνος της ομάδας θα ζητήσω κάποια στήριξη, αν και είναι δύσκολο σε περίοδο κρίσης.

ΠτΘ: Πόσοι φοιτητές διδάσκονται το μάθημα των γαλλικών στη Νομική Σχολή.
Σ.Γ.:
Σε όλα τα έτη γύρω στους 50. Η ξένη γλώσσα στη Νομική αγγλικά και γαλλικά είναι επιλεγόμενο μάθημα, δεν είναι απαραίτητο να πάρεις, αλλά μπορείς να τα επιλέξεις και τα δύο. Πιστεύω ότι χρειάζονται οι γλώσσες γιατί βλέπεις και μια άλλη πραγματικότητα.
Να πούμε και κάποια πράγματα για το μάθημα: το προσανατόλισα σε αυτό που λέμε «γαλλικά ακαδημαϊκών σκοπών», δεν είναι μόνο να μάθεις την ορολογία, εξάλλου θα ήταν πολύ βαρετό. Σκοπός είναι τα γαλλικά να γίνουν ένα εργαλείο που θα σε βοηθήσει στις σπουδές σου, και πιο συγκεκριμένο στις νομικές σπουδές. Οπότε είναι προσαρμοσμένο στις ανάγκες ενός φοιτητή νομικής.
Άρα το επόμενο ερώτημα είναι «τι ανάγκες έχει ένας φοιτητής νομικής όσον αφορά στα γαλλικά;». Η απάντηση στο ερώτημα έχει δύο στάδια: το πρώτο είναι γιατί να επιλέξει τα γαλλικά και το δεύτερο πως θα του γίνουν εργαλείο ώστε να τον βοηθήσουν. Άρα το πρώτο σκέλος είναι να κάνει ένα μεταπτυχιακό στη Γαλλία, να παρακολουθήσει ένα σεμινάριο στα γαλλικά κ.λπ. Με δεδομένο ότι οι εξελίξεις τρέχουν, σε ό,τι συμβαίνει στην Ενωμένη Ευρώπη είμαστε και εμείς πρωταγωνιστές. Δεν είναι μια μακρινή έννοια η Ενωμένη Ευρώπη και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα πια. Εξάλλου έχουμε και τις τελευταίες εξελίξεις και την κρίση, όλες αυτές τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ κ.λπ.


Κώστας Αποστολίδης, Ο μύθος του Σισύφου και η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα

«Σε αυτό που έγραψα εγώ ουσιαστικά συνδυάζεται ο μύθος του Σισύφου και όλο αυτό που τράβηξε αυτός σε σχέση με τη δική μας σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Το φορτίο που κουβαλά ο κάθε Έλληνας ενδεχομένως στην πλάτη του, το άγχος. Προσπάθησα να αναδείξω τη διαχρονικότητα του μύθου, πως πάντα ένας μύθος μπορεί να ταιριάξει στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, με τα προσωπικά του βιώματα.

Επίσης, θα ήθελα να τονίσω ότι όλη αυτή η δραστηριοποίηση, στο πλαίσιο της γαλλοφωνίας, και ειδικά σε ό,τι αφορά στο διαγωνισμό, είναι καλή γιατί σε οδηγεί σε μία πνευματική επαγρύπνηση με την έννοια ότι έγινε σε μια περίοδο εξεταστικής που, όπως και να το κάνουμε, είσαι πάνω από ένα βιβλίο όλη την ώρα. Κι εγώ, πραγματικά, ένα δύο βράδια όταν κάθισα και έγραψα ή τέλος πάντων μπήκα στη διαδικασία να συνδυάσω το παράδειγμα του Καμί με τη σύγχρονη πραγματικότητα, με βοήθησε πάρα πολύ, δηλαδή ξεκουράστηκα, όσο και αν ακούγεται οξύμωρο, ένιωσα μέσα μου ότι δραστηριοποιούμαι, ότι ζω.

Γιατί έχουμε ξεχάσει ειδικά οι νέοι πώς να εκφραζόμαστε, μέσα από δοκίμια, από ποίηση, από λογοτεχνία, από ζωγραφική. Και η λογοτεχνία προσφέρει πάρα πολλά με αυτόν τον τρόπο. Όπως το ποίημα που έγραψε η Έλενα, τη δική της αφήγηση. Είναι κι αυτό μια δραστηριότητα πνευματική. Τι έχουμε μάθει, μόνο να βγαίνουμε, να πίνουμε ποτά, καλά είναι κι αυτά δε λέω, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε μια στοιχειώδη κουβέντα και είναι θλιβερό αυτό, ειδικά σε αυτές τις εποχές που ζούμε. Αν δεν υπάρχει η πνευματική αφύπνιση και η συνεχής εγρήγορση, τι κάνουμε; Γινόμαστε αυτό που μας πλασάρουν τα media, δεν έχουμε καθόλου κριτική σκέψη, καθόλου οξυδέρκεια, τίποτα. Η γαλλοφωνία και οι πρωτοβουλίες του κ. Γραβάνη είναι ένα καλό μέσο για να το επιτύχουμε αυτό.»


Έλενα Μπαμπασιώτη, Περιπλάνηση στα στενά της Θεσσαλονίκης

Εγώ έκανα στην ουσία μια περιπλάνηση στα στενά της Θεσσαλονίκης. Η αφετηρία ήτανε σε ένα μπαρ, από το οποίο ξεκινάω, βγαίνω και περιπλανιέμαι σε διάφορα στενά, μπαίνω σε ένα σπίτι, γενικά υπάρχει μια πολύ μυστηριακή ατμόσφαιρα και μέσω όλου αυτού διοχετεύεται και ο φόβος μου. Δηλαδή δείχνω ότι φοβάμαι, αγχώνομαι για το τι πρέπει να συμβεί εκείνο το βράδυ, είναι σαν μία ιστορία παραίσθησης στα γαλλικά.

Kostas Apostolidis, La crise grecque et le mythe de Sisyphe: histoire d’une opposition spirituelle

«Les conséquences sont pénibles. Dieux” modernes ne pardonnent pas. Ils ont puni la Grèce et le peuple en imposant des mesures d’ austérité et de pauvreté en condamnant les Grecs a vivre dans des conditions précaire. Chaque Grec doit porter, comme Sisyphe, le fardeau qui rend sa vie pénible. Ce martyr que subit le peuple Grec lui donne l’impression que cette vie ne va pas changer»

Κώστας Αποστολίδης, Η ελληνική κρίση και ο μύθος του Σίσυφου: ιστορία μιας πνευματικής αντιπαράθεσης

«Οι συνέπειες είναι θλιβερές. Οι σύγχρονοι θεοί δεν συγχωρούν. Τιμώρησαν την Ελλάδα και τον λαό της, επιβάλλοντας μέτρα αυστηρότητας και φτώχειας και διατάζοντας τους Έλληνες να ζήσουν σε επισφαλείς συνθήκες. Ο κάθε Έλληνας πρέπει να κουβαλά, όπως ο Σίσυφος, το φορτίο που καθιστά τη ζωή του θλιβερή. Το μαρτύριο αυτό, που δοκιμάζει ο ελληνικός λαός, του δίνει την εντύπωση ότι αυτή η ζωή δεν πρόκειται να αλλάξει»

Elena Babasioti, Les secrets hallucinatoires de l’ ivresse: le sanatorium de Parnasse

«J’aime me balader, surtout le soir, dans les ruelles les plus secrètes de ma ville bien-aimée…Salonique est une ville mystérieuse une ville où l’ errance toujours m’a fasciné, et …Voilà …il est 3 heures moins quart, à peine sortie d’un bar connu, aux environs de la rue Zefksidos, mes yeux lourds de la fatigue de la journée et l’étourdissement provoqué par l’alcool, m’éloignaient de la réalité»

Έλενα Μπαπασιώτη, Τα παραισθησιογόνα μυστικά της μέθης: Το σανατόριο του Παρνασσού

«Μου αρέσει να περιπλανιέμαι, ιδιαίτερα τη νύχτα, στους πιο μυστικούς δρόμους της πολυαγαπημένης μου πόλης… Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη μυστηριώδης, μία πόλη όπου η περιπλάνηση πάντα με συνάρπαζε, και… Να… είναι τρεις παρά τέταρτο, ακριβώς έξω από το γνωστό μπαρ, γύρω από την οδό Ζεύξιδος, τα μάτια μου βαριά από την κούραση της ημέρας και την ζάλη που έχει προκαλέσει το αλκόολ, με απομακρύνουν από την πραγματικότητα»


Συντάκτης:Δημήτρης - Γρηγόρης Κολώνης
e-mail: paratiritis.grigoris@gmail.com

Πηγή:  http://paratiritis-news.gr/detailed_article.php?id=163197&categoryid=6

Στρογγυλή τράπεζα: Ανάµεσα σε γεωπολιτικά θέµατα και διακυβέρνηση: ο ρόλος της οικονοµικής διπλωµατίας 31 Οκτωβρίου 2013 Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών

Στρογγυλή τράπεζα: 
Ανάµεσα σε γεωπολιτικά θέµατα και διακυβέρνηση: ο ρόλος της οικονοµικής διπλωµατίας
31 Οκτωβρίου 2013
Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών
Auditorium Theo Angelopoulos


Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας στα ελληνικά, από τις Εκδόσεις Κέρκυρα, του βιβλίου του Michel Foucher Η Μάχη των Χαρτών, η στρογγυλή τράπεζα θα επαναπροσδιορίσει την οικονοµική διπλωµατία στο πλαίσιο του στοχασµού περί των σηµαντικών γεωοικονοµικών και γεωπολιτικών αλλαγών στον κόσµο µας. Θα συζητηθούν επίσης ο ρόλος των γεωγραφικών απεικονίσεων – και των χαρτών – στις διεθνείς οικονοµικές σχέσεις καθώς και η χρήση εικονογραφιών στην προώθηση των ανταλλαγών.

Με τους
Κωστή Χατζηδάκη*, Υπουργό ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας
Michel Foucher, διπλωµάτη, καθηγητή Γεωπολιτικής και συγγραφέα του βιβλίου La bataille des cartes
Γεώργιο Πρεβελάκη, Καθηγητή Γεωπολιτικής, Πανεπιστήµιο Paris I – Panthéon –Sorbonne, πρέσβη στον ΟΟΣΑ

Συντονιστής:
Αντώνης ∆. Παπαγιαννίδης, δηµοσιογράφος, γενικός διευθυντής Οµίλου Economia

Σε συνεργασία µε τον Όµιλο Economia

* Πλήρες πρόγραµµα του κύκλου µε θέµα την οικονοµική διακυβέρνηση 2013, προσεχώς στην ιστοσελίδα: www.ifa.gr

Φιλοσοφική ηµερίδα αφιερωµένη στον René Schérer - Φιλοξενώντας τον René Schérer / Ο René Schérer για τη φιλοξενία (18 Οκτωβρίου 2013)

18 Οκτωβρίου 2013, 18.00'
Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών
Αίθουσα Gisèle Vivier


Ο Τοµέας Φιλοσοφίας του Τµήµατος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας του Πανεπιστηµίου Αθηνών, σε συνεργασία µε το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος, διοργανώνει ηµερίδα αφιερωµένη στον Γάλλο φιλόσοφο René Schérer(Ρενέ Σερέρ), µε την παρουσία του ιδίου.

Συµµετέχουν:
Ο René Schérer, οµότιµος καθηγητής φιλοσοφίας του Πανεπιστηµίου Paris 8 Vincennes - Saint-Denis.
Η Anne Sauvagnargues, Καθηγήτρια Φιλοσοφίας του Πανεπιστηµίου Paris Ouest Nanterre La Défense.
Ο Ευτύχης Μπιτσάκης, οµότιµος καθηγητής φιλοσοφίας του Πανεπιστηµίου Ιωαννίνων.
Ο Γεράσιµος Κακολύρης, λέκτορας φιλοσοφίας του Πανεπιστηµίου Αθηνών.

Συντονιστής:
Κωνσταντίνος Ηροδότου, υποψήφιος διδάκτορας φιλοσοφίας του Πανεπιστηµίου Paris 8 Vincennes - Saint-Denis.

Η είσοδος ελεύθερη - παράλληλη µετάφραση.

Χορηγός ηµερίδας: Μη κερδοσκοπικός σύλλογος: «Πάτρα σηµείο συνάντησης» (http://patrasmp.org/)

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

DE L’ÉCOLE AU MUSÉE : QUELLES CONCEPTIONS DES SAVOIRS, QUELS MODES DE TRANSMISSION ? Journée d'étude, Paris, 29-30-31 janvier 2014 Date limite: 20 octobre 2013

Cette journée d’étude s’adresse autant aux doctorants et aux chercheurs qu’aux acteurs des milieux éducatifs et culturels. Nous souhaiterions réunir des personnes issues d'horizons différents afin de s'interroger sur les différentes conceptions des savoirs ainsi que sur leurs modes de transmission dans les espaces que sont l'école et le musée. Cette pluridisciplinarité nous semble enrichissante et permettra d'apporter des points de vue variés et complémentaires sur ces questions. Afin que ces rencontres entre plusieurs disciplines amènent à un véritable dialogue, les communications proposées devront prendre un compte la diversité des participants.

Cette journée d’étude s’organiserait autour de trois demi-journées, réparties entre l’Université de Versailles Saint-Quentin-en-Yvelines le mercredi 29 janvier 2014, l’Université Paris IV-Sorbonne le jeudi 30 janvier et
l’École du Louvre le vendredi 31 janvier.

La première demi-journée à l’Université Versailles Saint-Quentin-en-Yvelines aurait pour tâche de dresser un état des lieux historique et géographique de la question de la transmission des savoirs et de leur conceptualisation, à l’école comme au musée : missions de l’école et du musée, types de savoirs proposés, évolutions de la conception de ces savoirs, différences entre les pays selon leurs traditions éducatives et culturelles. La demi-journée à la Sorbonne s’intéresserait plus spécifiquement à la question de la transmission des savoirs et des processus cognitifs à l’oeuvre dans l’apprentissage, à l’école comme au musée. Nous souhaiterions que cette réflexion s’achève à l’École du Louvre, lors d’une demi-journée consacrée à l’analyse des actions menées et des difficultés rencontrées, grâce à la participation de professionnels des milieux culturels, éducatifs et associatifs.

L’école et le musée sont dédiés à la transmission des savoirs au sein d’espaces bien distincts. L'État français intervient auprès de ces deux structures et les missions qu’il a définies pour chacune se recoupent. Le code du patrimoine actuellement en vigueur indique que les musées doivent préserver leurs collections, “contribuer aux progrès de la connaissance et de la recherche”, et “concevoir et mettre en oeuvre des actions d’éducation et de diffusion visant à assurer l’égal accès de tous à la culture”. Quant à l’école, elle constitue un outil permettant à l’État de garantir “l'égal accès de l'enfant et de l'adulte à l'instruction, la formation professionnelle et à la culture", comme l’indique la Constitution de la Ve République. Des objectifs communs se dessinent. Pourtant, la manière dont les savoirs sont valorisés et transmis diffère. En quoi ces deux structures peuvent offrir un éclairage sur les différentes voies d’accès à la connaissance ? Quelles conceptions des savoirs sont mises en oeuvre ? Selon quels modes de transmission ?

Alors que l’école est obligatoire dans la plupart des pays, rien n’impose la fréquentation des musées. L’accès obligatoire ou volontaire à ces espaces influe sur les représentations qui y sont liées, de même que la place centrale accordée aux évaluations à l’école. Ainsi le temps passé sur les bancs de l’école pourrait-il être vécu et perçu comme un temps de travail alors que celui consacré à la visite des musées appartiendrait au temps libre. D’une pratique volontaire à une présence imposée et notée dans le cadre de l'école, le regard porté sur les contenus proposés diffère-t-il ? Plus largement, un enseignement se déroulant dans un cadre scolaire, c'est-à-dire avec un enseignant face à une classe composée d'adultes ou d'enfants dans une salle de cours fait-il appel aux mêmes outils pédagogiques et renvoie-t-il aux mêmes représentations des savoirs proposés ?
L’enseignement dispensé en classe reste, notamment en France, plutôt traditionnel. L’élève est souvent en position de réceptivité, il expérimente peu, est peu amené à s’interroger. Le modèle magistral est prédominant dans les classes traditionnelles. Les élèves écoutent l’enseignant, garant du savoir. De plus, la configuration même des salles de classe appelle à une séparation entre les élèves et l’enseignant : celui-ci est souvent debout face aux élèves qui sont assis. En cela, les élèves, qu'il s'agisse d'enfants ou d'adultes, se distinguent des visiteurs qui sont invités à découvrir l’espace muséal sous la forme d’un parcours, impliquant leur corps autant que leur esprit.

Néanmoins, la visite du musée peut avoir lieu en présence d’un guide, figure assez proche de celle de l’enseignant. L’apparition d’une troisième figure, celle du médiateur, ouvre d’autres perspectives au musée.
Sa démarche, plus proche de la maïeutique que de l’apprentissage, remet en avant la découverte par la sensation et l’imaginaire. Selon la même logique, la mise en place d’outils multimédia, au musée comme à l’école transforme-t-elle les pratiques pédagogiques et culturelles et avec elles, les processus de transmission?

Au niveau cognitif, peut-on mettre en lumière ces différents modes de transmission ? Le cerveau est-il stimulé différemment dans un environnement scolaire traditionnel, au musée face à un guide ou dans la relation avec un médiateur ? Le fait d’être actif ou passif lors de l’apprentissage pourrait avoir une influence sur la conception même des connaissances dispensées. La dichotomie entre compétences et savoirs semble aller dans ce sens, les compétences s’acquérant principalement par l’expérimentation. Les musées comme l’école tendent à développer l’appropriation des connaissances par le biais d’activités pratiques, mais est-ce adapté à tous les types de savoirs et d’espaces ? Quelle incidence cette méthode a-t-elle sur la conception des savoirs ?
Plus largement, les modes de transmission choisis ont-ils une influence sur la conception même des savoirs ? Pourrait-on, par exemple, considérer que les pédagogies de l’expérimentation visent principalement à transmettre des connaissances “utiles” ou bien les savoirs “désintéressés” pourraient-ils également s’acquérir par cette voie ? Ces outils prennent-ils la même forme et ont-ils les mêmes fins selon qu’ils se développent dans l’espace de l’école ou du musée ? Complémentaires mais distincts, ces deux lieux assignent-ils la même finalité aux contenus qu’ils dispensent ?

Les différents axes de recherche transversaux aux trois demi-journées seront donc (liste non exhaustive) : Les caractéristiques propres aux deux espaces que sont l’école et le musée et leurs éventuels liens avec les conceptions des savoirs proposées et la manière dont ils sont transmis :
- Influences des représentations associées à l’école et au musée sur :
• la conception des savoirs proposés.
• la manière dont ces savoirs sont dispensés.
• les comportements des élèves et des visiteurs.
- Les figures de l’enseignant, du guide et du médiateur.
- Influences des modes de transmission sur les savoirs en eux-mêmes selon les lieux et les méthodes mises en œuvre.
- Pédagogies similaires ou nécessité d’adapter les outils en fonction des lieux que sont l’école et le musée.
- Influences des dispositifs pédagogiques développés dans un cadre scolaire sur les structures muséales et réciproquement.
- Rôles de l’école et du musée dans la formation de l’individu et du citoyen et nature des rapports entretenus par les deux structures.
- Comparaison entre les musées des Beaux-arts, les musées scientifiques, les Muséums d’histoire naturelle...
- Comparaisons internationales
- Évolutions historiques
Problématique de l’apprentissage, des transmissions des savoirs :
- Approche sensible ou rationnelle des savoirs.
- Apprentissage passif ou acquisition des connaissances par l’action, la pratique.
- Utilisation de méthodes nouvelles, par exemple le multimedia.
- Comparaison de l’activité cérébrale de l’élève et du visiteur au musée, processus cognitifs repérables.
Réactions du cerveau selon la manière dont les savoirs sont dispensés (expérimentations ou cours magistraux par exemple).
Conception des savoirs, fins visées :
- Distinction entre les savoirs et les compétences.
- Éducation formelle et informelle à l’école, au musée.
- Savoir utile, formation du citoyen, connaissances désintéressées.
Les propositions de communication devront prendre la forme d’un résumé de 400 mots, accompagné d’une courte présentation de leur auteur (appartenance disciplinaire et laboratoire de rattachement, champs de recherche, coordonnées téléphoniques et électroniques) et sont à envoyer à l’adresse suivante
je.ecolemusee@gmail.com avant le 20 octobre 2013.

Comité scientifique :
Sylvie Catellin : UVSQ – Communication
Jean-Charles Geslot : UVSQ – Histoire
Serge Linarès : UVSQ – Lettres
Matthieu Sourdeval : UVSQ – Biologie, Médiation culturelle des savoirs scientifiques
Gianni Giardino : UVSQ – Physique, Médiation culturelle
Daniel Andler : Sorbonne – Philosophie des sciences, Théorie de la connaissance
Pierre-Henri Tavoillot : Sorbonne – Philosophie politique
Isabelle Ewig : Sorbonne – Histoire de l'art contemporain : en attente de réponse
Claire Merleau-Ponty : École du Louvre – Muséologie, Médiation
Jacqueline Eidelman : École du Louvre – Politique des publics
Frédérique Leseur : Musée du Louvre – Service éducation, Direction des publics et de l’éducation artistique
Elisabeth Caillet : - Sciences de l'éducation, Médiation culturelle
Aurore-Marie Guillaume : CUIP – Philosophie, Organisation d'activités pédagogiques au musée
Laurent Gutierrez : CUIP – Histoire de l'éducation
Etienne Koechlin : ENS – Neurosciences cognitives
Françoise F. Laot : URCA – Socio-histoire de la formation
Comité d’organisation:
Marion Barratault, doctorante en philosophie politique, Université Paris IV - Sorbonne, Rationalités
Contemporaines
Justine Delassus, doctorante en histoire culturelle, Université de Versailles Saint-Quentin-en-
Yvelines, Centre d’Histoire Culturelle des Sociétés Contemporaines
Adeline Groualle, Ecole du Louvre, parcours Médiation
Soutien logistique des étudiants du Parcours Médiation de l’École du Louvre

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Ο Alain Lefèvre συναντάει την Καμεράτα σε μια «Συναυλία Αλληλεγγύης»


Ο διάσημος καναδός πιανίστας και συνθέτης , Alain Lefèvre, θα συναντήσει την Καμεράτα, Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής σε μια  "Συναυλία Αλληλεγγύης" στο περίφημο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 21 Οκτωβρίου, ερμηνεύοντας το εντυπωσιακό Κοντσέρτο του Shostakovich για πιάνο, τρομπέτα και έγχορδα.
 
Ο Lefèvre τιμήθηκε με το βραβείο JUNO το 2010 για την ηχογράφηση του συγκεκριμένου κοντσέρτου με τους London Mozart Players. Στη συναυλία της Αθήνας, ο Lefèvre θα συνοδεύεται από τον σολίστ στην τρομπέτα Παναγιώτη Καίσαρη, ο οποίος είναι και ο σολίστ τρομπετίστας της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, ενώ να διευθύνει ο μαέστρος Ηλίας Βουδούρης. Ο κ. Lefèvre θα ερμηνεύσει επίσης  ένα δικό του έργο εμπνευσμένα από την Ελλάδα, την τριλογία "Ελληνικές Εντυπώσεις" καθώς και το "Concerto de Québec" του André Mathieu για σόλο πιάνο.  Ο Lefèvre θα ερμηνεύσει  έργα του Mathieu, γνωστός ως «ο καναδός Μότσαρτ», στο ντεμπούτο του στο Carnegie Hall τη 10η Δεκεμβρίου του 2013, σε μια πολυαναμενόμενη συναυλία που θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του εορτασμού της 70ης επετείου της τελευταίας παράστασης του Mathieu στη θρυλική αυτή αίθουσα.
Η συναυλία του κ. Lefèvre στην Αθήνα θα είναι ένα από τα κορυφαία γεγονότα της σεζόν 2013-14 στο Μέγάρο Μουσικής. Ο Lefèvre παραιτήθηκε από την αμοιβή του θέλοντας να εκφράσει την βαθιά  φιλία και ξεχωριστή σχέση που διατηρεί με την Ελλάδα, ιδιαίτερα σε αυτή τη δύσκολη εποχή για τη χώρα.
"Με βαθιά αισθήματα φιλίας προς την Ελλάδα, ο Alain Lefèvre έχει προσφέρει τη χαρά της μουσικής απλόχερα στο κοινό του σε κάθε επίσκεψη, εκτελώντας κάθε έργο με πάθος και δεξιοτεχνία. Χαιρετίζω την προσφορά του να εμφανιστεί αφιλοκερδώς στη συναυλία στις 21 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής ως χειρονομία αλληλεγγύης" είπε ο Πρέσβης του Καναδά στην Ελληνική Δημοκρατία Robert Peck.
Ως φόρο τιμής στην μουσική ιδιοφυΐα του καναδού, André Mathieu, θα προβληθεί η ταινία "Child Prodigy" στις 19 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η ταινία σηματοδοτεί την πρώτη κινηματογραφική συνεργασία του Alain Lefèvre ως μουσικός διευθυντής και πιανίστας .
Σάββατο, 19 Οκτωβρίου στις 20.30, Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών: προβολή της ταινίας "Child Prodigy". Στα γαλλικά με ελληνικούς και αγγλικους υπότιτλους. Είσοδος ελεύθερη
Δευτέρα 21 Οκτωβρίου στις 20.30, Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών: Ο Alain Lefèvre συναντά την Καμεράτα, Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής σε μια Συναυλία Αλληλεγγύης

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

APPEL À CONTRIBUTIONS Les Langues Modernes 3-2014 « Écrire avec le numérique »

APPEL À CONTRIBUTIONS

Date limite: 15 novembre 2013

Coordinatrices : Élisabeth LANSEL (Académie de Lille) et Marie-Pascale HAMEZ (Université Lille 3 – DEFI- Cirel-Théodile)

Dates à retenir :
15 novembre 2013 : soumission des propositions d’articles (1 page, env. 2 500 signes, espaces comprises) aux coordinatrices et au rédacteur en chef adjoint
Fin novembre 2013 : validation ou non de la proposition transmise aux auteurs.
25 janvier 2014 : envoi des tapuscrits aux coordinatrices
Mars 2014 : examen des articles par le Comité de lecture des Langues Modernes
30 mai 2014 : remise des articles finalisés selon les commentaires du Comité de lecture.
Fin septembre 2014 : publication du numéro 3-2014

Contacts :
Élisabeth Lansel, ellansel@gmail.com
Marie-Pascale Hamez, marie-pascale.hamez@orange.fr
Copie au Rédacteur en Chef adjoint des Langues Modernes : Bernard Delahousse, bdelahousse@free.fr

Orientation du numéro :
Si les TICE naissent dans les années 1960, ce n’est qu’à la fin du siècle dernier que les formations des enseignants ont commencé à intégrer les nouvelles technologies. Une quinzaine d’années se sont encore écoulées jusqu’à cette rentrée 2013 qui est marquée par le numérique : « Faire entrer l’école dans l’ère du numérique ». Le numérique a envahi notre quotidien : l’école instaure un service public du numérique éducatif qui doit permettre, entre autres, de mettre à disposition des enseignants des ressources et outils.
Il convient donc de s’interroger sur la place de l’écriture à l’aube de cette nouvelle ère. Bien qu’avec le multimédia, d’aucuns aient supputé la fin de l’écriture, ces derniers doivent admettre que celle-ci semble toujours avoir sa place dans l’ère du numérique. Codes et modalités ont évolué : quels sont-ils ? Comment suivre, intégrer et utiliser cette évolution en classe de langue ?

Les propositions de contributions s’inscriront dans l’une des deux thématiques suivantes :

Thème 1 : L’écriture numérique et l’enseignement des langues vivantes :
- Qu’est-ce que l’écriture numérique ? Quelles sont ses spécificités ? Quelles compétences générales et communicatives mobilisent-elles ?
- Quelles sont les nouvelles littéracies qui émergent avec l’écriture numérique ? Quelle place leur octroyer à côté des littéracies classiques ?
- Quels liens entre écriture manuscrite et écriture numérique ? Quelles traces écrites ? Comment les conserver, les transmettre et les valoriser ?

Thème 2 : Entraîner les apprenants à la production écrite avec des outils numériques en classe de langue :
- Quels outils numériques sont à la disposition des enseignants et de leurs élèves ? Comment les utiliser pour aider les apprenants de LVE à écrire ? Quelles compétences permettent-ils de développer ? Quelles activités ? Quelles tâches ? Quelles stratégies favorisent-ils ? Quelle progression induisent-ils ? Quelle place doit-on accorder à ces outils ?

Ce numéro accueillera deux types de contributions :
- des articles de recherche portant sur des développements conceptuels et méthodologiques : études de cas, analyses de pratiques enseignantes déclarées et/ou constatées en classe de langues vivantes étrangères.
- des récits et analyses d’expériences pédagogiques : analyses d’activités et de tâches. Ces textes préciseront les objectifs et les thématiques traitées, la genèse des projets, le déroulement des séquences, la répartition du travail, les consignes données, les difficultés rencontrées et feront part des résultats et des prolongements envisagés.

Le Comité de sélection des contributions veillera à ce qu’une grande diversité de niveaux d’enseignement et de langues enseignées soit représentée.
http://www.aplv-languesmodernes.org/spip.php?article5237